zonder titel, 2019
analoge fotografie
z/w fotodruk op lichtgevoelig gemaakt aquarelpapier
handgekleurd
Het bos
De ene keer is het een vreedzame, zonnige plek met een bonte mengeling van gele, groene en okerrode kleuren, ritselende bladeren en zacht in de wind wiegende twijgen. Zo’n dag begint ’s morgens al, als de eerste zonnestralen langs de boomstammen glijden en een gordijn van lichte nevel ontsluieren. De bomen staan er als vaderfiguren, geven je een veilig gevoel. Je bent welkom in zo’n bos. Je kunt genieten van het licht, de kleuren, de geur en de geluiden. Ja, je voelt je er volkomen op je gemak.
De andere keer is het bos duister en dreigend, lijkt het gestalten te verbergen die je liever niet wilt ontmoeten. De wind brengt de takken, zelfs de boomstammen, in beweging. Door het gehuil van de wind heen hoor je soms onheilspellende, schurende geluiden die je niet thuis kunt brengen. Je wordt bevangen door een beangstigend gevoel. Hier wil je niet zijn! Het is er niet veilig!
In beide situaties kun je in het bos soms iets ervaren wat je niet onder woorden kunt brengen. Een gevoel dat er ‘iets’ boven hangt, dat er een groter geheel is dat het bos, de natuur, omvat. Dat het bos meer is dan een rationeel verklaard samenhangend geheel van dieren, vogels, stenen, bomen, struiken, planten, bodem, water en lucht.
Soms ook kun je er een stilte gewaarworden die vervuld is van mysterie. Vanuit het niets komen gedachten bij je op dat het bos, de bomen daarin, geheimen hebben. Geheimen die ze niet met ons delen.
Een volkomen irrationele gedachte…!? Misschien. Maar onbewust, intuïtief, weten we dat het bos iets is dat boven het (eco)systeem uitstijgt.
We zijn er nog lang niet vanaf! Van de beperkende maatregelen die de regering neemt om het Corona-virus te ‘bedwingen’. Luider klinkt de vraag naar de proportionaliteit van de maatregelen in verhouding tot de kwaal.
Hoe het ook zij, de openbare kunstbeleving staat onder druk. Theaters, concertzalen en bioscopen die slechts een begrensd aantal bezoekers mogen toelaten. Musea, die weliswaar open zijn, maar onder omstandigheden die verre van uitnodigend zijn voor een bezoek.
De mogelijkheid om bezieling en houvast te zoeken bij de kunst wordt danig gedwarsboomd.
Er moet dus op een andere manier worden gezocht naar het geven van inhoud aan de rol van de kunst.
Want de kunst kan juist een tegenkracht zijn en een versterkende impuls geven in deze tijden van vragen en onzekerheden. Voor zover ik dat kan, wil ik daaraan bijdragen in de vorm van regelmatige berichten waarin de aandacht uitgaat naar een van mijn werken.