Een landschap in vierkanten.
Een vierkant heeft een verhouding met de exacte kant van kennis.
Vierkanten hebben te maken met rekenen, verdelen in vakjes, theorieën terugbrengen tot (schijnbare?) waarheden.
Maar het landschap laat zich niet in vakjes vangen. De natuur gaat haar eigen gang.
Zo ook dit landschap. Het lijkt voort te rollen, de grenzen van het vierkant volkomen negerend.

Dit beeld zou een metafoor kunnen zijn voor de kloof tussen het handelen van de mens en de ontwikkeling van de aarde.
De mens die de aarde in vierkantjes heeft verdeeld, wil beheersen en vergeet dat de aarde een levend organisme is. De aarde, die zich niets aantrekt van de vierkantjes die op haar oppervlak zijn getekend.

Is in de complexe, omvattende maar ook perfecte processen van de natuur niet terug te zien dat de hoogmoedige regelzucht van de mens plaats moet maken voor bescheidenheid, respect, eerbied, dankbaarheid?
Zijn dat ook niet de kernwaarden waarmee we ons tot de planeet aarde moeten verhouden?