Zonder titel, 2007
‘Zet een horizontale streep op een vel papier en je hebt een landschap…
Het is verbluffend om te merken hoe weinig er nodig is om de verbeelding aan het werk te zetten.
Als we het willen toelaten worden we ook hier aan het werk gezet.
In ons kijken worden we op de eerste plaats gestuurd door de scheiding tussen boven en onder. Omdat de bovenpartij de suggestie van een blauwe lucht geeft maken we van die scheiding een horizon. Vervolgens stellen we vast, vooral door de lichte en donkere vlekken, dat de voorgrond de aarde moet zijn. Ook al weten weten we niet precies wat we zien, we weten intussen wel dat het een landschap is.
Als we onszelf de ruimte gunnen om nog even door te blijven kijken gaan we in onze beeldbeleving een stap verder. De vaagheid van het landschap, de kleurschakeringen, de sfeer, het zijn aspecten die blijven intrigeren. Ze brengen ons uiteindelijk bij de inhoud waar het volgens ons om gaat.
Op dit punt aangekomen heeft zich via een ingewikkeld proces van kijken, reageren, opnieuw kijken, een eigen, individueel beeld geopenbaard in op zichzelf abstracte informatie.
Niet alleen de kunstenaar heeft scheppende vermogens….’
Dit werk is opgenomen in de KunstKoopActie.
Voor meer gegevens over dit werk ga naarKunstKoopActie # 04.
Voor het volledige aanbod klik op KunstKoopActie – het aanbod.
Kunst als houvast (# 5)
We leven in een bijzondere tijd.
Tal van handelingen, tot voor kort nog tot de routine van het dagelijks leven behorend, kunnen we niet meer uitvoeren. Het gewone leven is van de ene op de andere dag ingrijpend veranderd. Op wereldwijde schaal!
Onder deze omstandigheden lijkt de kunst zijn plek in de samenleving te verliezen. Na een totale lock down van de culturele sector gaan op 1 juni de deuren aarzelend weer open. Onder voorwaarden die we drie maanden geleden onmogelijk zouden kunnen bedenken.
De mogelijkheid om juist nu troost en houvast te zoeken bij de kunst wordt danig gedwarsboomd.
In dit tijdsverloop, waarin we met vele vragen en onzekerheden leven, wil ik met mijn kunst een sprankje troost en hoop bieden. De komende weken zal ik regelmatig een nieuwsbrief sturen waarin de aandacht uitgaat naar een van de werken die ik in de KunstKoopActie heb opgenomen.
Het landschap is een belangrijk thema in mijn werken. De opnames maak ik vrijwel altijd in mijn directe woonomgeving. De natuur kan bij mij wisselende gevoelens oproepen. De ene keer overheerst de sublieme pracht van een landschap. De andere keer ervaar ik een groot respect voor het regenererend vermogen van de natuur. Soms ook word ik door een soort melancholie gegrepen en krijg ik het gevoel dat het landschap lang niet alles laat zien wat het weet. Het geheim overheerst.
Het is niet mijn bedoeling om de schoonheid van het landschap weer te geven. Veel meer probeer ik verbeelding te geven aan de sfeer van geheimzinnigheid die het landschap je soms laat ervaren.
‘Het landschap is meer is dan het laat zien….’
Mijn werken zijn vrijwel altijd zonder titel. Er zit geen tijdsduiding in, geen boodschap.
Ieder die dat wil kan er in volledige vrijheid zijn eigen inhoud aan geven.
Is dat ook niet het wezen van de kunst?