Zonder titel, 2009
De (moderne) mens heeft de onweerstaanbare drang om dingen te beheersen. Zo wil hij ook het landschap onderwerpen. Ruimtesondes brengen het tot op de millimeter in kaart. Er worden lijnen getrokken. Er komen afrasteringen. Het wordt tot eigendom gemaakt. Het wordt tot productiefactor gemaakt. Het moet zich gedragen zoals de mens dat wil.
Maar laat de natuur zich onderwerpen? Laat de aarde zich onderwerpen?
Ik denk het niet. Immers, regelmatig laat de aarde zien èn voelen dat zij zich niet laat onderwerpen. Dan ontwaken haar – gewoonlijk slapende – oerkrachten. Gelukkig, meestal maar kort.
En de mens kan niet anders dan lijdzaam toezien en het laten gebeuren.
In het vandaag opgenomen landschap kan een verbeelding worden gezien van deze verhouding tussen mens en aarde. De zucht naar beheersing is uitgedrukt in het rode symbool rechtsonder. Opgenomen in een vlak wat op gecultiveerde aarde lijkt.
Dat teken staat er hoe dan ook nièt overtuigend. Eerder kwetsbaar, onzeker. Alsof het wil aangeven dat hier iets wordt gewild wat niet kan. Er is ook het zich daarachter ontvouwende landschap. In een dynamisch samenspel tussen aarde en lucht werken er de vormgevende krachten zonder zich rekenschap te geven van de mens.
…beheersing van de aarde is een illusie.
Dit werk is opgenomen in de KunstKoopActie.
Voor meer gegevens over dit werk ga naarKunstKoopActie # 31.
Voor het volledige aanbod klik op KunstKoopActie – het aanbod.
Kunst als houvast (# 6)
We leven in een absurde tijd.
Tal van handelingen, tot voor kort nog tot de routine van het dagelijks leven behorend, kunnen we niet meer uitvoeren. Het gewone leven is van de ene op de andere dag ingrijpend veranderd. Op wereldwijde schaal!
Onder deze omstandigheden lijkt de kunst zijn plek in de samenleving te verliezen. Na een totale lock down van de culturele sector gaan op 1 juni de deuren aarzelend weer open. Onder voorwaarden die we drie maanden geleden onmogelijk zouden kunnen bedenken.
De mogelijkheid om juist nu troost en houvast te zoeken bij de kunst wordt danig gedwarsboomd.
In dit tijdsverloop, waarin we met vele vragen en onzekerheden leven, wil ik met mijn kunst een sprankje troost en hoop bieden. De komende weken zal ik regelmatig een bericht plaatsen waarin de aandacht uitgaat naar een van de werken die ik in de KunstKoopActie heb opgenomen.
Het landschap is een belangrijk thema in mijn werken. De opnames maak ik vrijwel altijd in mijn directe woonomgeving. De natuur kan bij mij wisselende gevoelens oproepen. De ene keer overheerst de sublieme pracht van een landschap. De andere keer ervaar ik een groot respect voor het regenererend vermogen van de natuur. Soms ook word ik door een soort melancholie gegrepen en krijg ik het gevoel dat het landschap lang niet alles laat zien wat het weet. Het geheim overheerst.
Het is niet mijn bedoeling om de schoonheid van het landschap weer te geven. Veel meer probeer ik verbeelding te geven aan de sfeer van geheimzinnigheid die het landschap je soms laat ervaren.
‘Het landschap is meer is dan het laat zien….’
Mijn werken zijn vrijwel altijd zonder titel. Er zit geen tijdsduiding in, geen boodschap.
Ieder die dat wil kan er in volledige vrijheid zijn eigen inhoud aan geven.
Is dat ook niet het wezen van de kunst?