Zonder titel, 2005
Ik heb het altijd fascinerend gevonden dat de schilder Armando het landschap schuldig verklaarde. Het landschap had wel gezien, maar greep niet in, het groeide gewoon door. De bomen, ze staan er nog, alsof er niets is gebeurd.
En zo gaf hij het bos, de natuur, een menselijke eigenschap.
Antropomorfiseren, zo heet het als we menselijke eigenschappen toekennen aan dingen. In mijn verbeelding van het landschap antropomorfiseer ik ook. Dat zit evenzo besloten in de zin ‘….het landschap is meer dan het laat zien’, die ik graag gebruik als ‘leitmotiv’ voor mijn werk.
In het beeld van vandaag kan mijn antropomorfiserende houding jegens het landschap worden gezien.
Het is een duister beeld, donker ja, maar niet bedreigend. Je krijgt een idee van de begroeiing maar verder blijft de landschappelijke context een raadsel. De eerste indruk die het beeld geeft is dat de lage begroeiing iets verborgen houdt. Ook de achtergrond onthult niets en laat alles in de geborgenheid van het duister. Samen met de nachtelijke stemming en de mysterieuze lichtval brengt dat een geheimzinnige sfeer in het beeld.
Als je wat meer afstand neemt kun je de vorm van een oog zien. Misschien denk je even dat dit het oog van het landschap is. Dat je via dit oog een inkijk in het geheim van het landschap krijgt. Maar het is jouw oog waardoor je kijkt. Niet dat van het landschap. Er wordt niets ontsluierd. Het mysterie blijft!
…het landschap is meer dan het laat zien.
Dit werk is opgenomen in de KunstKoopActie.
Voor meer gegevens over dit werk ga naarKunstKoopActie # 09.
Voor het volledige aanbod klik op KunstKoopActie – het aanbod.
Kunst als houvast (# 7)
We leven in een absurde tijd.
Tal van handelingen, tot voor kort nog tot de routine van het dagelijks leven behorend, kunnen we niet meer uitvoeren. Het gewone leven is van de ene op de andere dag ingrijpend veranderd. Op wereldwijde schaal!
Onder deze omstandigheden lijkt de kunst zijn plek in de samenleving verloren te hebben. Na een totale lock down van de culturele sector zijn op 1 juni de deuren aarzelend weer open gegaan. Onder voorwaarden die we vier maanden geleden onmogelijk zouden kunnen bedenken.
De mogelijkheid om juist nu bezieling en houvast te zoeken bij de kunst wordt danig gedwarsboomd.
In dit tijdsverloop, waarin we met vele vragen en onzekerheden leven, wil ik met mijn kunst een sprankje troost en hoop bieden. De komende weken zal ik regelmatig een bericht plaatsen waarin de aandacht uitgaat naar een van de werken die ik in de KunstKoopActie heb opgenomen.
Het landschap is een belangrijk thema in mijn werken. De opnames maak ik vrijwel altijd in mijn directe woonomgeving. De natuur kan bij mij wisselende gevoelens oproepen. De ene keer overheerst de sublieme pracht van een landschap. De andere keer ervaar ik een groot respect voor het regenererend vermogen van de natuur. Soms ook word ik door een soort melancholie gegrepen en krijg ik het gevoel dat het landschap lang niet alles laat zien wat het weet. Het geheim overheerst.
Het is niet mijn bedoeling om de schoonheid van het landschap weer te geven. Veel meer probeer ik verbeelding te geven aan de sfeer van geheimzinnigheid die het landschap je soms laat ervaren.
‘Het landschap is meer is dan het laat zien….’
Mijn werken zijn vrijwel altijd zonder titel. Er zit geen tijdsduiding in, geen boodschap.
Ieder die dat wil kan er in volledige vrijheid zijn eigen inhoud aan geven.
Is dat ook niet het wezen van de kunst?