Zonder titel, 2010
Is het niet zo dat een herinnering een veel diepere betekenis krijgt als je doordenkt op de onduidelijkheden en vaagheden waardoor zo’n herinnering meestal omgeven is? Datgene wat we niet scherp in het geheugen hebben doet dan een beroep op ons inbeeldingsvermogen en haalt gebeurtenissen uit het onderbewuste naar boven. Zo ontstaat er een alomvattende herinnering die gebaseerd is op een mix van realiteit, gevoel en inbeelding. En gek genoeg ligt die meestal veel dichter bij de wezenlijke inhoud en betekenis van wat er gebeurd is.
Bij de kunst werkt het ook zo. Door vage, niet ingevulde of verborgen delen in het kunstwerk, wordt je aangesproken op je fantasie. Wordt je inbeeldingsvermogen geactiveerd. Met andere woorden: je bekwaamheid om voorbij het zichtbare beeld te kijken wordt ‘aan’ gezet.
Deze foto heeft ook wel wat elementen voor deze manier van kijken.
Het regenachtige waas waarachter het landschap ligt, de tekening in de luchtpartij, het rode, littekenachtige accent in de helling op de voorgrond. De weglopende groen gekleurde bosrand die zich uiteindelijk achter de voorgrond lijkt te willen verbergen.
Dit alles geeft je genoeg handreikingen om voorbij het zichtbare beeld te kijken.
Misschien dat deze manier van kijken je brengt bij een waardevolle, alomvattende herinnering die in je onderbewuste is opgeslagen en waarvan het bestaan je is ontglipt.
Als je datgene wat je niet ziet in ogenschouw neemt komen de mooiste, de beste gedachten op je af!
Dit werk is opgenomen in de KunstKoopActie.
Voor meer gegevens over dit werk ga naar KunstKoopActie # 39.
Voor het volledige aanbod klik op KunstKoopActie – het aanbod.
Kunst als houvast (# 8)
We leven in een absurde tijd.
Tal van handelingen, tot voor kort nog tot de routine van het dagelijks leven behorend, kunnen we niet meer uitvoeren. Het gewone leven is van de ene op de andere dag ingrijpend veranderd. Op wereldwijde schaal!
Onder deze omstandigheden lijkt de kunst zijn plek in de samenleving verloren te hebben. Na een totale lock down van de culturele sector zijn op 1 juni de deuren aarzelend weer open gegaan. Onder voorwaarden die we vier maanden geleden onmogelijk zouden kunnen bedenken.
De mogelijkheid om juist nu bezieling en houvast te zoeken bij de kunst wordt danig gedwarsboomd.
In dit tijdsverloop, waarin we met vele vragen en onzekerheden leven, wil ik met mijn kunst een sprankje troost en hoop bieden. De komende weken zal ik regelmatig een bericht plaatsen waarin de aandacht uitgaat naar een van de werken die ik in de KunstKoopActie heb opgenomen.
Het landschap is een belangrijk thema in mijn werken. De opnames maak ik vrijwel altijd in mijn directe woonomgeving. De natuur kan bij mij wisselende gevoelens oproepen. De ene keer overheerst de sublieme pracht van een landschap. De andere keer ervaar ik een groot respect voor het regenererend vermogen van de natuur. Soms ook word ik door een soort melancholie gegrepen en krijg ik het gevoel dat het landschap lang niet alles laat zien wat het weet. Het geheim overheerst.
Het is niet mijn bedoeling om de schoonheid van het landschap weer te geven. Veel meer probeer ik verbeelding te geven aan de sfeer van geheimzinnigheid die het landschap je soms laat ervaren.
‘Het landschap is meer is dan het laat zien….’
Mijn werken zijn vrijwel altijd zonder titel. Er zit geen tijdsduiding in, geen boodschap.
Ieder die dat wil kan er in volledige vrijheid zijn eigen inhoud aan geven.
Is dat ook niet het wezen van de kunst?